Μεγάλωσα. Η
υποφαινόμενη είμαι πλέον 20 χρονών. Σαν έφηβος είχα δεχτεί μύρια χαρακτηρισμούς
από τεμπέλα, ως αχάριστη, από συμφεροντολόγα έως κι αναρχική. Σαν κι εμένα κι
όλη μου η γενιά. Με ακριβώς τους ίδιους χαρακτηρισμούς. Έτσι μας αποκαλούσαν
όλοι: οι από πάνω, οι μεγάλοι –και σε ηλικία, και σε θέσεις.
Πριν καν καλά
γεννηθούμε είχαμε την ευθύνη να υποστηρίξουμε
τους εν λόγω χαρακτηρισμούς. Όχι γιατί μας καταράστηκε ένας Θεός που
κουράστηκε με την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά γιατί αποτελούσαμε και ήμαστε καθρέφτες
των προηγούμενων γενιών μας. Της γενιάς των γονιών μας και των παππούδων μας,
της γενιάς που πάσχισε για ένα καλύτερο μέλλον για εμάς πριν καν γεννηθούμε.
Δυστυχώς
πολεμούσαν και χτίζαν παλάτια χωρίς να μπορούν να τα υποστηρίξουν. Προσπάθησαν
οι άνθρωποι με τα λίγα να κάνουν πολλά. Και μαγκιά τους. Κανείς μ***** όμως δεν
τους εξήγησε πως κάνοντας τα πολλά με τα λίγα θα μπορούσε να έχει τις αντίθετες
επιπτώσεις. Απλή χημεία και ιστορία γυμνασίου να γνωρίζεις, αντιλαμβάνεσαι πως
όταν υπερφορτώνεις τη μια πλευρά η ισορροπία η ίδια θα αντιστρέψει την
κατάσταση και θα υπερνικήσει η ‘σκοτεινή’ πλευρά που εξ’ αρχής φοβόσουν. Κάπως
έτσι, λοιπόν, οι γονείς μας στην προσπάθειά τους να μας παρέχουν όλες τις
ανέσεις πριν καν πατήσουμε το πόδι μας στη γη, κατάφεραν να χάσουν την ίδια μας
την γενιά.
Κάπως έτσι
γεννηθήκαμε καταραμένοι. Καταραμένοι να είμαστε κακομαθημένα υπερκαταναλωτικά
όντα. Καταραμένοι να εξαρτόμαστε όχι μόνο από ουσίες, αλλά κι από το ίδιο το
χρήμα. Καταραμένοι να ζητάμε για τα πάντα, να θέλουμε ό,τι βλέπουμε, ό,τι έχει
και ο δίπλα. Και με τη σειρά μας όταν βαριόμασταν το ‘ό,τι’ το πετάγαμε στις
ντουλάπες μας για να πάρουμε ένα νέο ‘ό,τι’ που ήταν πιο ‘ιν’. Και αν δεν
είχαμε ό,τι πιο ‘ιν’ μας γκρεμιζόταν ο κόσμος.
Αντιλαμβάνομαι
πως στην προσπάθειά τους οι γονείς μας για να ζήσουμε μια πιο ανθρώπινη ζωή από
εκείνους, θέλησαν να μας προσφέρουν μια ζωή χωρίς στερήσεις. Εν τέλει, ωστόσο,
μας πρόσφεραν μια ζωή με εξαρτήσεις και γι αυτό ευθύνονται και οι ίδιοι και οι
τύποι που ψήφιζαν και που τους πωλούσαν
φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Μας αποκαλούν
χαμένη γενιά. Μας αποκαλούν άτομα χωρίς βούληση. Μας αποκαλούν αντιδραστικά. Μα
ακόμα και τώρα, δυστυχώς, γυρεύουν αποδιοπομπαίους τράγους. Αλίμονο αν αυτοί
είναι η γενιά μου. Αλίμονο αν πάρουμε εμείς την ευθύνη για την κακοδιαχείριση
κάποιων άλλων. Αλίμονο αν πρέπει να απολογηθούμε που γεννηθήκαμε στην Κύπρο του
1990, στην Κύπρο των ανέσεων και της οικονομικής ανάπτυξης. Αλίμονο που η γενιά
σας ακόμα διοικεί και ψηφίζεται. Αλίμονο, πραγματικά και τρισαλίμονο σε όλους
μας…
Όχι κύριοι, η
γενιά μου θα μάθει να ζει με τα λίγα γιατί εσείς οι ίδιοι έτσι την καταντήσατε.
Η γενιά μου θα μάθει να ακούεται και να πολεμά. Θα μάθει να γίνεται αφεντικό
του εαυτού της και όχι υποχείριο της αφεντιάς σας. Η γενιά μου θα μείνει χωρίς
δουλειά, θα πεινάσει, μα θα βρει την καρδιά που εσείς οι ίδιοι της στερήσατε. Η
δίκη σας, θα συνεχίσει να τρώει από χρυσά κουτάλια και βασιλικά δισκοπότηρα και
θα γελάει με τον πόνο και την πίκρα της δικής μου γενιάς. Γιατί έτσι μας θέλετε
κύριοι μαριονέτες ούτως ώστε να γελάτε.
Ευχαριστούμε,
λοιπόν, για την ανάπτυξη και τη Δημοκρατία σας.
